Are you trying to put the Dutch people in the tennishouse?
Week 6 | Ljubjana -> Tomina | 421 km | ∆ 2.980 m
De heuvels van Slovenië hebben het pittig gemaakt voor ons (gaan we weer over die heuvels haha, waarschijnlijk zou een Zwitser ze niet eens noemen). De heuvels en dan vooral in combinatie met tropische temperaturen en een bijbehorende, met vocht verzadigde lucht. Dat weelderige groen krijg je natuurlijk niet cadeau zonder wat H20. Maar echt, weelderig is het, inclusief lianen, met mossen begroeide stammen, torenhoge varens en kraakheldere rivieren. De tropische onweersbui die er al een paar dagen aan zat te komen trof ons bij de ijskraam van het kleine Sloveense dorp Redeče (klein, maar we hebben geleerd dat er een wereldberoemde voetballer een balletje heeft leren trappen op het voetbalveld van de gemeente en een wereldberoemde violiste elk jaar een festival organiseert in haar thuisdorp) (en Ivana Trump komt uit het dorp ernaast, wist niet of ik dat moest noemen). Er was geen camping in de wijde omtrek te bekennen, dus terwijl we daar stonden onder een afdakje naast de ijskraam, in de stromende regen, hebben we verschillende mensen aangesproken of ze een plekje voor ons wisten om de tent neer te zetten. Inmiddels met vertrouwen, want afgelopen weken hebben we nog nooit geen stuk land, tuin of schuur aangeboden gekregen. Ook nu kwam er, nadat een vrouw al een half uur voor ons aan het rondbellen was, een man die we eerder hadden gesproken naar ons toegehaast; hij had de beheerder van het gemeentelijke tennisclubhuis gebeld en die had de telefoon opgenomen met: 'Hello... Are you trying to put the Dutch people in the tennishouse?'. Zodoende verbleven wij in een huisje met panoramazicht op het onweer in de bergen, stoelen en een tafel (!) en WiFi. Dank Redeče.
Op weg naar Bosnië en Herzegovina vonden wij een Zwitsers fietsmaatje in een park. Nadat we bij de Bosnische grens voor het eerst ons paspoort moesten laten zien hebben we samen met Bennie vier dagen verder getrapt.
Sinds we in Bosnië en Herzegovina zijn hebben we nog nauwelijks andere toeristen gezien. Er is wederom héél veel bos en een Espresso op het terras kost 45 cent. We hebben weer mooie slaapplaatsen mogen bemachtigen, onder andere in het ooievaarsdorp (op elke elektriciteitspaal een ooievaarsgezin, het was een wonder dat we onze telefoon konden opladen), in een speeltuin van een gesloten restaurant (gouden vondst, inclusief overdekte picknicktafel, warm water en vuurvliegjes), aan een rivier (met hele lieve kittens en een ochtenddouche waarbij je moest proberen niet weg te stromen), aan de snelweg in de tuin van een verlaten huis (koud, nat en ongezellig), en op een camping waar we alledrie rond 7 uur s'avonds ineens gevloerd werden door een voedselvergifiting (maar nu gaat het weer, want de blog is online).
Gezellie xx
